Indochiny 2009: Laos

Do Laosu przyjechaliśmy z wietnamskiego Dien Bien Phu – podróż trwała ponad 7 godzin, choć do przejechania było kilkadziesiąt kilometrów – takich dróg jeszcze nie widzieliśmy... A zamiast mostu można przecież przez rzekę po prostu przejechać

Mouang Khoua – mała, senna miejscowość, sama niezbyt piękna, za to ślicznie położona nad rzeką. „Slow boats” spływają stąd w kierunku Nong Khiaw, a dalej do Luang Prabang

Bardzo fajny klimat, pełny chillout, ludzie wyluzowani, nic mi nie próbują sprzedać, ani wypożyczyć mi motoru, a dzieciaki z daleka śmieją się i wołają sabai-dii! Dość szybko my też już do wszystkich mówimy sabai-dii!

Marzec to pora sucha w Laosie – baliśmy się, że łodzie w ogóle nie będą pływać. Pływały, ale ostatecznie dalej ruszyliśmy autobusem – w stronę Luang Namtha.

Wioska parę kilometrów od Luang Namtha – cisza, spokój i… masakryczny upał… Objeżdżaliśmy okolicę na wypożyczonych rowerach, ale szybko musieliśmy zaszyć się w cieniu.

Choć Luang Namtha jest stolicą prowincji, tak naprawdę jest to malutkie spokojne miasteczko. Ale w sobotni wieczór zamiast owej zaciszności trafiliśmy na huczne wesele. Wesolutcy już uczestnicy szybko zaprosili nas do stołu i oczywiście wspólnych laotańskich tańców.

Następnego dnia wybraliśmy się na trekking po wioskach i po górach w parku narodowym Namtha. Samemu do Parku wchodzić nie można, idziemy więc z przewodnikiem Green Discovery: drogo, ale lwia część kasy idzie dla mieszkańców wiosek.

Po kilku godzinach marszu w megaupale – obiad: elegancko na liściach bananowca, zawinięty w liście ryż („sticky rice”) plus ryby, tofu, duszone pędy bambusa, sosy różne… Super!

Po kolejnych kilku godzinach dochodzimy do wioski, w której będziemy spać – kilka chat (zbudowanych jak we wszystkich dotychczas przez nas widzianych wioskach – na palach), cisza, spokój, upał – i na szczęście rzeka. No i lao-lao z bambusowych kielonków po kolacji

Domy i pomieszczenia gospodarskie wyglądają wprost fantastycznie. Teraz, w porze suchej pod podłogą wielu chat odpoczywały w cieniu krowy i kury, ale w porze deszczowej pale zapewne chronią ludzi przed zalaniem.

Szkoła w wiosce obok – nowej, założonej przez państwo, żeby mieszkańcom kilku wiosek zapewnić szkołę i szybszy rozwój. Niestety, mieszanka dwóch plemion nie była dobrym pomysłem i połowa chat opustoszała – Khamu wrócili do swojej wioski, Lanten zostali.

Narzędzia, naczynia – dla nas egzotyczne, dla nich zwykłe i codzienne.

Trochę przez ten las trzeba się było przedzierać. Przy okazji nasz przewodnik pokazywał nam różne różności – ratan, kardamon, drzewo, którego kora jest lekiem na biegunkę, itp. itd.

Do niskich mijane drzewa nie należały…

Pożegnalne zdjęcie; z tej wioski wracamy już samochodem do Lounag Namtha. Dzieciaki wybiegły za nami na drogę i długo nam machały.

Mieszkanka Luang Namtha – kupiliśmy od niej trochę robionych z nasionek i blaszek bransoletek.

Współpsażerowie w drodze do Nong Khiaw – bagażu mieli kilka razy więcej niż my. Droga trwałą prawie cały dzień, kilka razy zwątpiliśmy i chcieliśmy zmienić kierunek…

…ale na miejscu okazało się że zdecydowanie warto było! Wioska położona jest niesamowicie – góry, rzeka, unoszące się mgły… Postanowiliśmy zostać dużej niż planowaliśmy początkowo – nocleg znaleźliśmy w bambusowej chatce

Przepływają tędy łodzie („slow boat”) z północy do Luang Prabang – widoki zapewnione

Widok z mostu – łodzie są w różnych kolorach, z góry wyglądają jak zabawki.

Okolicę najfajniej zwiedzało się nam na rowerze, droga wzdłuż rzeki Nam Ou okazuje się prowadzić przez wioski i pola, do tego świetne widoki na góry

Jaskinia Tham Pha Thok, gdzie podczas wojny wietnamskiej ukrywało się kilkuset mieszkańców okolicznych wiosek. Jest potężna: mieściła szpital, bank i całą administrację.

Dzieciaki chętnie zagadywały i chciały być fotografowane. Dorośli zdecydowanie odmawiali uwieczniania na fotografii.

Mała, ale sugestywna wystawa na podwórku obok chatki, gdzie spaliśmy. Podczas wojny wietnamskiej Laos ucierpiał potężnie – między 1964 a 1973 na kraj spadło ponad 2 miliony ton bomb, z czego 30% nie wybuchło i do dziś jest potężnym zagrożeniem dla mieszkańców.

Po dwóch dniach w Nong Khiaw wsiadamy do łodzi i spływamy w kierunku Luang Prabang. Po drodze dziesiątki wiosek i masa dziczków, dla których przepływające łodzie są dużą atrakcją – machają nam i wołają coś do nas.

Wszędzie wzdłuż rzeki górzysty krajobraz, choć kształty gór zmieniają się na kolejnych kilometrach.

Kierujący łodzią musiał bardzo się koncentrować podczas spływu – poziom rzeki w porze suchej nie jest wysoki.. Nie zawsze się udawało uniknąć mielizny;)

Dla okolicznych dzieciaków nasz utknięcie na mieliźnie było nie lada atrakcją – momentalnie z dziesiątka dzieci przybiegła do naszej łodzi i dzielnie spychała nas na głębsze wody.

Wieczorem dotarliśmy do Luang Prabang – urzekające miejsce, dawna stolica Laosu, miasto dziesiątków świątyń, setek mnichów, no i oczywiście - setek tuk-tuków

Świątynia Wat Xieng Hong, chyba najpiękniejsza ze świątyń w Luang Prabang, częściowo powstała w XVI wieku. I charakterystyczne nisko opadające dachy.

Do świątyni wracaliśmy kilkukrotnie, szczególnie wieczorem klimat był tam czarujący. Przechadzający się mnisi, równomierny dźwięk bębna, zachodzące słońce i odblaski na wodzie płynącego tuż obok Mekongu…

W każdej świątyni dziesiątki małych figur Buddy wokół jednej dużej figury, całkowita cisza, złoto i pomarańcz - i całkowity spokój.

Choć w jednej świątyni mogą stać obok siebie dziesiątki niemal identycznych figur, jednak rodzajów tych figur jest bardzo wiele . Dla nas symbolika trudna do uchwycenia, jednak pozycja ciała Buddy, układ jego rąk i nóg wiele znaczy.

Kolejne postaci Buddy.

To potraktowaliśmy jako krótkie streszczenie natury Laotańczyków: „Wyluzuj! Wszystko gra”;)

Pomarańczowy – kolor Luang Prabang.

W całym Luang Prabang są chyba setki mnichów. Można ich spotkać zarówno w świątyniach, jak i na ulicach.

Jeden z młodszych mnichów na dziedzińcu Świątyni Mai Suwannaphumaham. Wtedy jeszcze myśleliśmy, że wszyscy mnisi to osoby, które swoje życie poświęciły Buddyzmowi. Okazało się jednak, że dla niektórych to zaledwie dwutygodniowy epizod…

Poranna procesja mnichów, którym wierni ofiarują jedzenie. Procesja odbywa się wcześnie rano – koło piątej, gdy na ulicach jest jeszcze lekka szarówka.

Mnisi idą podczas procesji boso, kroczą powoli i po obejściu kilku ulic wracają do świątyni. Widać wśród nich zarówno 15-latków, jak i 80-latków.

Jak już wstaliśmy o tej piątej, to warto było od razu pójść na poranny targ – można tam kupić zioła, owoce, warzywa, mięso, ryby, wszystko sprzedawane z ziemi lub małych stołeczków.

Na targu w wielu miejscach kupić można liście bananowca, poskładane i powiązane jak papier do papier do pakowania lub obrus.

Sprzedają i kupują kobiety.

Suszące się na słońcu placki ryżowe – których jednak nigdy nie próbowaliśmy.

I wreszcie wiemy, jak przygotowuje się „sticky rice”! Też sobie taki zrobimy po powrocie:)

Tat Kuang Si – malownicze wodospady 30 kilometrów od Luang Prabang. Szczególnie po godzinie w trzęsącym tuk-tuku w samo południe ochłoda w tej wodzie była nam niezbędna…

Podchodząc w górę rzeki dochodzi się do coraz to nowych tarasów, z których spływa woda. W niektórych można się kąpać – nie omieszkaliśmy;)

No ale podróż nie trwa wiecznie… Jeszcze ostatnie spojrzenie na świątynie dawnej stolicy – i czas ruszać w drogę powrotną…